TC100/500/3000 Industriële troebelheidsensor

Troebelheid, een maat voor bewolking in vloeistoffen, is erkend als een eenvoudige en basisindicator voor waterkwaliteit. Het is gebruikt voor het monitoren van drinkwater, inclusief die van filtratie al tientallen jaren. Turbiditeitsmeting omvat het gebruik van een lichtstraal, met gedefinieerde kenmerken, om de semi-kwantitatieve aanwezigheid van deeltjesmateriaal aanwezig in het water of ander vloeistofmonster te bepalen. De lichtstraal wordt de invallende lichtstraal genoemd. Materiaal aanwezig in het water zorgt ervoor dat de invallende lichtstraal zich verspreidt en dit verspreide licht wordt gedetecteerd en gekwantificeerd ten opzichte van een traceerbare kalibratiestandaard. Hoe hoger de hoeveelheid van het deeltjesmateriaal in een monster, hoe groter de verstrooiing van de invallende lichtstraal en hoe hoger de resulterende troebelheid.

Elk deeltje in een monster dat door een gedefinieerde invallende lichtbron stroomt (vaak een gloeilamp, lichtemitterende diode (LED) of laserdiode), kan bijdragen aan de totale troebelheid in het monster. Het doel van filtratie is om deeltjes uit een bepaald monster te elimineren. Wanneer filtratiesystemen correct presteren en gecontroleerd met een turbidimeter, wordt de troebelheid van het effluent gekenmerkt door een lage en stabiele meting. Sommige turbidimeters worden minder effectief op superschoonwateren, waar deeltjesgroottes en deeltjesniveaus zeer laag zijn. Voor die turbidimeters die geen gevoeligheid op deze lage niveaus missen, kunnen troebelheidsveranderingen die voortvloeien uit een filterbreuk zo klein zijn dat het niet te onderscheiden is van de basislijn van de troebelheid van het instrument.

Deze basisgeluid heeft verschillende bronnen, waaronder de inherente instrumentruis (elektronische ruis), instrument verdwenen licht, monsterruis en ruis in de lichtbron zelf. Deze interferenties zijn additief en ze worden de primaire bron van vals -positieve troebelheidsreacties en kunnen de limiet van de instrumentdetectie nadelig beïnvloeden.

Het onderwerp van normen in turbidimetrische metingen wordt gedeeltelijk gecompliceerd door de verscheidenheid aan soorten normen die algemeen worden gebruikt en acceptabel voor rapportagedoeleinden door organisaties zoals de USEPA- en standaardmethoden, en deels door de terminologie of definitie die op hen wordt toegepast. In de 19e editie van standaardmethoden voor het onderzoek van water en afvalwater, werd verduidelijking gemaakt bij het definiëren van primaire versus secundaire normen. Standaardmethoden definiëren een primaire standaard als een standaard die door de gebruiker wordt bereid uit traceerbare grondstoffen, met behulp van precieze methoden en onder gecontroleerde omgevingscondities. In troebelheid is Formazin de enige erkende echte primaire standaard en alle andere normen worden teruggebracht tot formazine. Verder moeten instrumentalgoritmen en specificaties voor turbidimeters worden ontworpen rond deze primaire standaard.

Standaardmethoden definiëren nu secundaire normen als die normen die een fabrikant (of een onafhankelijke testorganisatie) heeft gecertificeerd om instrumentkalibratieresultaten equivalent (binnen bepaalde limieten) te geven aan resultaten die zijn verkregen wanneer een instrument wordt gekalibreerd met door de gebruiker voorbereide Formazin-normen (primaire normen). Verschillende normen die geschikt zijn voor kalibratie zijn beschikbaar, waaronder commerciële aandelenophangingen van 4000 NTU Formazin, gestabiliseerde formazin suspensies (Stablcal ™ gestabiliseerde formazin -normen, die ook worden aangeduid als stablcale normen, stablcal -oplossingen, of stabiel) en commerciële suspensions van styree divinylbenzene divinylbenzen.